Ομιλία για τα 31 Χρόνια από τα εγκαίνια του ΙΝ Ζωοδόχου Πηγής

Σεβασμιώτατε ποιμενάρχα μας κ.κ. Δαμασκηνέ, σεβαστοί πατέρες και  ιεροδιάκονε, αγαπητοί εν χριστώ αδελφοί.

 Σε μια εποχή αποστασίας από τον Θεό και αποξένωσης των ανθρώπων, πνευματικές συνάξεις σαν την αποψινή, μας γεμίζουν χαρά κι ελπίδα ότι δεν χάθηκαν τα πάντα και επιβεβαιώνουν μια άλλη πραγματικότητα, ότι «ζεῖ Κύριος ὁ Θεός». Είναι λοιπόν για μας ιδιαιτέρα μεγάλη τιμή που συμμετέχετε σ’ αυτὴ την πνευματική τράπεζα.   

Η ανάμνηση  των εγκαινίων, αποτελεί μια αρχαία εορτή της εκκλησίας, από της αρχαιότερες που έχουμε. Πριν καθιερωθεί, ακόμη η μνήμη των Αγίων, η Εκκλησία εόρταζε την ανάμνηση των εγκαινίων του ναού του μάρτυρος. Όποτε, δηλαδή γίνονταν τα εγκαίνια και η ανάμνηση των εγκαινίων, ήταν αφορμή εορτής και πανηγύρεως.

Αλλά γιατί σήμερα εορτάζουμε αυτή την εορτή, την ανάμνηση των εγκαινίων του ναού μας; Γιατί η αγία τράπεζα είναι, εάν θέλουμε να μιλήσουμε σε μία σύγχρονη γλώσσα, ο δίαυλος δια του οποίου η Χάρις του Αγίου Πνεύματος προσγειώνεται και οι προσευχές οι δικές μας απογειώνονται και γίνεται η ένωση ουρανού και γης. Και το ιερό θεμέλιο κάθε ναού, είναι η αγία τράπεζα του, διότι δια της αγίας τράπεζας διαχέεται η ενέργεια του Αγίου Πνεύματος.

Με την χάρη του Θεού σήμερα συμπληρώνονται 31 χρόνια που εγκαινιάσαμε τούτον τον ναόν. Αλήθεια, και τι δεν έχει ακούσει αυτή η αγία τράπεζα; Χαρές, δόξες, αλλά και θλίψεις, αναστεναγμούς και κλάματα.

Ύμνους και ευχαριστίες αναπέμπουμε προς τον Δομήτορα της Εκκλησίας μας  Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, ο οποίος εν τη απείρω αυτού αγάπη καταξίωσε να φέρουν εις πέρας ένα μεγάλο  εκκλησιαστικό όνειρο της ζωής, όλων εκείνων που εμπνεύστηκαν για να οικοδομήσουν έναν ναό για να είναι η καταφυγή διά πάντα άνθρωπον, πάροχος ζωής και εμπνεύσεως καλών έργων, υπηρέτης του ανθρώπου, μήτηρ στοργική, ιατρός και προστάτης, ελευθερωτής από ψυχικὰς αιχμαλωσίας, μάρτυς της αληθείας,  οδοδείκτης της πορείας προς την χαρὰν και την αιωνιότητα.

«Η κοινωνία μας σήμερα βρίσκεται σε μια εξαιρετικά κρίσιμη καμπή. Διερχόμαστε σίγουρα μια καθοριστική για το μέλλον φάση της νεώτερης ιστορίας μας. Η περίφημη πλέον «οικονομική κρίση» μας συγκλόνισε για τα καλά. Και στην συνέχεια η πανδημία του Κορονωϊού και αυτή μας έκανε να χάσουμε την γη κάτω από τα πόδια μας γιατί δεν περιμέναμε να φέρει τέτοιες επιπτώσεις, αλλά πιστεύω ότι μας βοήθησαν και τα δύο να αναθεωρήσουμε πολλά πράγματα, που είχαμε μέχρι τώρα δεδομένα. 

Αν μάλιστα φιλοσοφήσουμε πάνω στην επικρατούσα κατάσταση, θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι η ρίζα του κακού, η βαθύτερη αιτία της κρίσης, είναι ηθική και πνευματική. Η γενικότερη κρίση, που είναι πολυδιάστατη και όχι μόνον οικονομική, οφείλεται στην απομάκρυνση και αποστασία μιας ολόκληρης κοινωνίας, από τον Θεό και το θέλημά Του. Ο Θεός είναι ο μεγάλος απών από την κοινωνία και τη ζωή μας. Όχι, βέβαια, γιατί ο Θεός μας εγκατέλειψε, αλλά γιατί εμείς οι άνθρωποι, αποφασίσαμε να του γυρίσουμε την πλάτη.

Στις σκληρές και ψυχρές συνθήκες της σύγχρονης εκκοσμίκευσης είναι πολύ λίγες οι περιπτώσεις, που οι άνθρωποι λέμε το μεγάλο «ναι» στην πρόσκληση της θείας αγάπης. Μια από αυτές είναι όταν εγκαινιάζουμε ένα Ναό. Βέβαια την αναστάσιμη περίοδο ακούμε το Θεάνθρωπο, στο ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής της Σαμαρείτιδας, να της αποκαλύπτει ότι «Πνεύμα ο Θεός και τους προσκυνούντας αυτόν εν πνεύματι και αληθεία δει προσκυνείν». Δηλαδή «Ο Θεός είναι πνεύμα κι αυτοί που τον προσκυνούν πρέπει να τον προσκυνούν εν πνεύματι και αληθεία».

Ο Θεός, ο άπειρος και πνευματικός, δεν περιορίζονταν ούτε στο Ναό του Σολομώντος, όπως πίστευαν οι Ιουδαίοι, ούτε στο όρος Γαριζίν, όπως ήθελαν οι Σαμαρείτες. Ο δημιουργός του παντός δεν κατοικεί «εν χειροποιήτοις ναοίς», καθώς δίδαξε στους φιλοσοφούντες Αθηναίους, ο μέγας των Εθνών  Απόστολος Παύλος. Ο ψαλμωδός μάς διαβεβαιώνει ότι μπορούμε να λατρεύουμε τον Κύριο «εν παντί τόπω της δεσποτείας αυτού», αλλά σαν μικροί και πεπερασμένοι άνθρωποι, εμείς τα τέκνα του Θεού, έχουμε ανάγκη από συγκεκριμένο χώρο συγκεντρώσεως, ώστε σ’ αυτόν όλοι μαζί, ομαδικά, να εκδηλώνουμε τα αισθήματά μας για τον κοινό Πατέρα και να συνάπτουμε μεταξύ μας στενότερο αδελφικό δεσμό, βιώνοντας καλύτερα την παρουσία του Θεού, σύμφωνα με το λόγο: «οὗ γάρ εἰσι δύο ἢ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν».

Από τη δική μας ανθρώπινη σκοπιά, όταν θεμελιώνουμε και εγκαινιάζουμε ένα Ναό, και μάλιστα στις συνθήκες της γενικευμένης άρνησης και αποστασίας της υλιστικής εποχής μας, η ενέργεια αυτή αποτελεί έμπρακτη κατάφαση στην προσφερόμενη αγάπη του Θεού. Είναι σα να λέμε στον εσχατολογικά προσδοκώμενο Κύριο «Ναὶ ἔρχου, Κύριε ᾿Ιησοῦ». Σα να λέμε στο Άγιο Πνεύμα, το τρίτο πρόσωπο της αγίας Τριάδος, «Ἐλθέ καί σκήνωσον ἐν ἡμῖν». Έλα Κύριε κοντά μας, σου ετοιμάσαμε το ποθητό σκήνωμά Σου, γιατί εμείς σε πείσμα των αρνητών σου, θέλουμε μόνιμη και διαρκή την παρουσία σου.

Η μεγάλη όμως, πρόκληση είναι να μην επιχειρήσουμε να εγκλωβίσουμε και περιορίσουμε την κατά Θεόν ζωή μόνο στις ώρες λατρείας στο ναό, αλλά να την επεκτείνουμε σε όλο το φάσμα της κοινωνικής μας ζωής. Αξία και σημασία έχει αυτό που ζούμε κατά τη θεία λατρεία, να το μεταφέρουμε δυναμικά και εκτός των τειχών του ναού, ώστε να είναι «Τά πάντα καί ἐν πᾶσι Χριστός». Εγκαινιάζοντας το ναό, αναγόμαστε νοερά σε μια άλλη κατάσταση, στην ανακαίνιση και μεταμόρφωση της ζωής μας κατά Χριστόν. Τα εγκαίνια μας προκαλούν και μας προσκαλούν σε μια τέτοια ανακαίνιση.

 Ο ναός αυτός της Ζωοδόχου Πηγής, θα παραμένει  σύμβολο για να μας θυμίζει εκείνη την περίοδο, που πριν  500 και πλέον χρόνια,  στο  μέσο  του  χωρίου των Μουρνιών, ακριβώς εδώ έξω από τούτον εδώ τον ναό,  υπήρχε  και  δρούσε  ησύχως  μία  μικρή  γυναικεία  αδελφότητα  σε  ένα  ταπεινό  μοναστήρι,  που  ήταν  αφιερωμένο  στη  Ζωοδόχο  Πηγή «τη πτωχή».   (εργασία Δημητρίου Κολλίντζα)     

Οι Χειρόγραφες  πηγές – του  ΙΣΤ΄ έως  ΙΗ΄ αιώνα μας αναφέρουν ότι η

 εν  λόγω  Μονή  περιγράφεται  με  τα  προσωνύμια  μεσοχωριανή,  της  πτωχέας  ή  των  μοναζουσών, ενώ πολλοί από τους ντόποιους κατοίκους την γνωρίζουν σαν Μεσοχωρίτησα.  Όλοι  οι  παραπάνω  χαρακτηρισμοί  μας  παρέχουν  από  μόνοι  τους  σημαντικές  πληροφορίες  για  το  μοναστήρι.  Επρόκειτο  για  γυναικείο  μοναστήρι,  σε  αντίθεση  με  το  ανδρικό  μοναστήρι της Χρυσοπηγής του  Χαρτοφύλακος,  διανύοντας  μία  πορεία  άρρηκτα  συνδεδεμένη  με  εκείνη  του  χωρίου  των  Μουρνιών.  Επίσης  ένα  άλλο  χαρακτηριστικό  του  ήταν  ότι  βρισκόταν  εντός  του  χωριού  των  Μουρνιών. ( Όλα αυτά τα στοιχεία τα βρήκε και τα ανάδειξε  ο πολυμαθέστατος και ακούραστος ιεροψάλτης μας Δημήτριος Κολλίντζας, τον οποίον ευχαριστούμε πολύ για τον κόπο αλλά και το γενικότερο ενδιαφέρον του. Να πούμε ότι η παραπάνω μελέτη έχει συμπεριληφθεί στην φετινή ετήσια έκδοση του Δήμου Χανίων «Εν Χανίοις»).

Τό μεγάλο ζητούμενο γιά κάθε πιστό, παραμένει, πώς θα καταστούμε ναοί του Αγίου Πνεύματος. Όχι με γενικότητες και αοριστίες, αλλά καλλιεργώντας τον καρπό του Αγίου Πνεύματος στην καθημερινότητά μας και με τη ζωή μας ολάκερη, ώστε να ήμαστε μάρτυρες της δυνάμεως του Σταυρού και της χαράς της Αναστάσεως.

    Ας δεηθούμε, ο Καθεδρικός αυτός ναός να συνεχίζει να είναι σύμβολο μιας Ορθοδοξίας ανοικτής στον σύγχρονο κόσμο και χώρος όπου θα βιώνεται και θα κηρύσσεται το μυστήριο του εν Τριάδι Θεού, η εν Χριστώ θεία οικονομία διά του Αγίου Πνεύματος, αληθινό φυτώριο πνευματικής καλλιέργειας πιστών με αναστάσιμη  συνείδηση, πού αγκαλιάζει όλη την Οικουμένη· και ακτινοβολεί την αλήθεια, τη δύναμη και το κάλλος της Ορθοδοξίας.

Επίσης ελπίζουμε ότι ο Καθεδρικός αυτός Ναός θα συνεχίζει να αποτελεί, όπως δεηθήκαμε τότε στην Ακολουθία των Εγκαινίων, «λιμένα χειμαζομένων, ἰατρεῖον παθῶν, καταφύγιον ἀσθενῶν, πηγή παρηγορίας, ἀγάπης καί ἐλπίδος», συμβάλλοντας στην ανάπτυξη μιας δυναμικής λειτουργικής ζωής και Ορθοδόξου πνευματικότητος.  Και ότι θα προσφέρει αδιάκοπη έμπνευση για τη συνέχιση της λειτουργίας μετά τη Λειτουργία, ώστε η καθημερινή μας ζωή να μεταμορφώνεται σε προσωπική Λειτουργία, όπου με δοξολογική διάθεση θα μοιραζόμαστε με τούς συνανθρώπους μας, έργῳ και λόγῳ, τα δώρα, πού μας έχει χαρίσει ὁ Θεός.

    Μέσα μας αισθανόμαστε, τόσο εγώ προσωπικά όσο και ολόκληρο το εκκλησιαστικόν συμβούλιον αλλά και όλοι οι ενορίτες που διακόνησαν την ενορία μας, από την θέση των επιτροπών που κατά καιρούς συμμετείχαν,  βαθύ το χρέος να μνημονεύσομε όλους αυτούς τους ανθρώπους, που μέσα στη φτώχεια τους,  μέσα στις δυσκολίες της βιοπάλης τους, το πρώτο και κύριο μέλημα τους ήταν το Αγιαστήριο τους, πώς δηλαδή να αγιάζεται η ψυχή και το σώμα τους. Αυτούς τους ανθρώπους που μας έδωσαν εμάς υπόσταση, μας έδωσαν ταυτότητα, μας έδωσαν αγιασμό και ενέργεια αιώνια, τους μακαρίζομε και τους ευχαριστούμε.

Γι αυτό και ψάλαμε μνημόσυνο για όλους αυτούς, που εμπνεύστηκαν κοπίασαν, να κτίσουν, να ανακαινίσουν και να ευπρεπίσουν, τούτον τον ναόν.

    Κίνητρο όλων αυτών, με μπροστάρη τον τότε ιερέα του χωριού τον μακαριστό πατέρα Λεονάρδο Χατζηιωάννου, το εκκλησιαστικόν συμβούλιον και την τόσο δραστήρια ερανική επιτροπή, υπήρξε η επιθυμία των να αναγγείλουν εις την τοπικήν κοινωνίαν την αγάπην του Θεού διά τον άνθρωπον, συμφώνως προς την εντολὴν του Κυρίου: «Ἔσεσθέ μοι μάρτυρες ἐν πάσῃ τῇ οἰκουμένῃ καὶ ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς», να ανεγείρουν νέον ιερόν ναόν, μέσα στο χωριό και στο σημείο που ήταν παλαιότερον η μονή της Ζωοδόχου Πηγής, «της πτωχής», σε οικόπεδον το οποίο δώρισε η Ιερά Μητρόπολις Κυδωνίας & Αποκορώνου, για τον παραπάνω σκοπό και που ευχαριστούμε και πάλι, την Ιερά Μητρόπολη Κυδωνίας & Αποκορώνου. Διότι, τι άλλο πράττει η Εκκλησία απὸ το να μαρτυρεί συνεχώς προς πάσαν κατεύθυνσιν την αγάπην του Θεού δια τον άνθρωπον και να φανερώνει το Ευαγγέλιον; Να μεταφέρει την ευχάριστον δηλαδὴ είδηση ότι ο Θεὸς εφανερώθη εν σαρκὶ και προσφέρει την ειρήνην και την αγάπην ως τα ανυπέρβλητα δώρα προς τους ανθρώπους.

 Η ιστόρα άλλωστε, επιβεβαιώνει ότι ο ορθόδοξος λαός, εμπνέεται πάντοτε από την επιθυμίαν της προσφοράς και πάντοτε  προσφέρει, ακόμη και καθ᾿ υπέρβασιν των δυνατοτήτων του, διότι χαίρει με την χαρὰν του άλλου και επιδιώκει να χαίρει διά της προσφοράς της χαράς εις τους συνανθρώπους μας. Χαίρονται σκορπίζουσα η εκκλησία μας χαρὰν και ανακούφισιν και προσκαλεί τους κοπιώντας και τους πεφορτισμένους να προσέλθουν προς τον Χριστὸν διά να λάβουν ανάπαυσιν εκ των μυρίων κόπων και των δεινών της ζωής.

   Επίσης μέσα μας αισθανόμεθα την ανάγκη να απονείμουμε για μίαν φοράν ακόμη τις ευχαριστίες μας και τον πρέποντα έπαινο στις οικογένειες του  Νικολάου και Παρασκευής Χωραφάκη,  οικ.Βικτωρίας Κουνδουράκη, μακαριστού Δημητρίου Γονάκη και στους πολλούς δωρητάς που συνέβαλαν τα μέγιστα στην ενίσχυση του ναού, που έγινε πριν 20 χρόνια, αλλά και όλους τους δωρητάς, που μέχρι και σήμερα, έχουν συμβάλει με χριστιανικήν προθυμία, αγάπη πολλή και ζήλο μεγάλο, προσφέροντας μικρά ή μεγαλύτερα ποσά, εργόχειρα και κατασκευές και προσωπική εργασία, ώστε να έλθει στην σημερινή μορφή και κατάσταση ο περικαλλής τούτος  ιερός ναός της Ζωοδόχου Πηγής.

Δεν μπορούμε να μην ανιστορηθούμε τους καλούς, εργατικούς και ακούραστους συμβούλους και τους ιεροψάλτες, που ευρίσκονται στην ζωήν ή και έχουν κοιμηθεί,  που κουράστηκαν και διακόνησαν τον ιερό ναό και την ενορίαν μας γενικότερα.

       Τέλος εγώ προσωπικά, θα ήθελα να απευθύνω ένα μεγάλο ευχαριστώ, στην πορεία των τριάντα και πλέον χρόνων της διακονίας μου σε αυτήν την ενορίαν, γιατί αυτή την ημέρα έγινε και η χειροτονία μου εις πρεσβύτερον, την αγαπητή πρεσβυτέρα και παιδιά μου για την στήριξη και υπομονή που είχαν, γιατί η αλήθεια είναι ότι έχω στερηθεί και έχουν στερηθεί πολλές όμορφες στιγμές των οικογενειακών δραστηριοτήτων, και ποιο πολλές ώρες ευρισκόμουν στην ενορία από το σπίτι μου, βέβαια και την ενορία μου την θεωρώ σπίτι μου και οι ενορίτες είναι οι δικοί μου άνθρωποι.

    Επίσης απευθύνω ένα μεγάλο ευχαριστώ τα εκκλησιαστικά συμβούλια και τους ανθρώπους που με ζήλο διακόνησαν, αλλά και τα μέλη των συμβουλίων της Ειδικής Ενοριακής Επιτροπής και του τμήματος Εξωραϊσμού του ιερού ναού Μιχαήλ Αρχαγγέλου και κοιμητηρίου Μουρνιών,  που όλα αυτά τα χρόνια συνεργαστήκαμε και κουραστήκανε, ώστε να δημιουργήσομε τόσα πολλά, από την θεμελίωση του πνευματικού κέντρου μέχρι και την αναπαλαίωση και συντήρηση όλων των ναών και τόσα άλλα, με τις συνεχείς προσφορές πολλών  ανθρώπων, που από το περίσσευμα ή υστέρημα του κόπου τους, μας εμπιστεύτηκε.  

     Τελειώνοντας δεν μπορώ να μην αναφερθώ και στο σημερινό εκκλησιαστικό συμβούλιο που στηρίζει και κοπιάζει ώστε να κάνομε το καλύτερο για την ενορίαν μας και τους ανθρώπους της.

     Σ’ αυτούς τους ανθρώπους, άνδρες και γυναίκες εθελοντές, βασίζεται πάντα η Εκκλησία, γεγονός που συνιστά μακραίωνη παράδοση, μέσα από την οποία κρατήθηκαν οι κοινότητες.

    Και αναφέρομε ονομαστικά, στον παλαιότερο όλων, τον Μανώλη τον Κασσελάκη, ο οποίος διακονεί 30 και πλέον χρόνια την ενορία μας, ήταν επίτροπος όταν έγιναν τα εγκαίνια του ναού και ο οποίος με τον λόγω του στα συμβούλια αλλά και στις αποφάσεις και στα δύσκολα της ενορίας, έχει καθοριστική θέση και άποψη.

   Τον Χαράλαμπο Αλευράκη, ο οποίος ακούραστος και άγρυπνος από λύαν πρωί, μεριμνά για την ευταξία των ναών.

   Τον Κωνσταντίνο Αυγουλά,  ο οποίος πάντα ακούραστος και πολυτεχνίτης κατορθώνει να ασχολείται με όλα όσα πρέπει να γίνουν στην ενορία και τέλος

   Τον Γιάννη Ξενάκη, ο οποίος αν και νέο μέλος στο εκκλησιαστικό συμβούλιο αλλά με πολλά χρόνια στην πλάτη του, όχι ηλικιακά, αλλά σαν παλαιός Μουρνιανός,  έχει διατελέσει και μέλος της επιτροπής του Κοιμητηρίου, έχει προσφέρει και προσφέρει αρκετά στην ενορίαν μας από διαφόρους τομείς.

    Δεν μπορώ να μην αναφερθώ στους μακαριστους ιεροψάλτες μας, Νικόλαον Παϊζάκην και Παύλον Πατακάκη που διακόνησαν για πολλές δεκαετίες τον αναλόγιον αλλά και βοήθησαν την ενορίαν μας, αλλά και τους τωρινούς   ιεροψάλτες μας, τον Δημήτρη Κολλίντζα και τον Αντώνη Κυριακόπουλο με τους συνεργάτες τους, οι οποίοι έχουν αναβαθμίσει, να μου επιτρέψετε την λέξη αυτή, το αναλόγιον και τις δραστηριότητες της ενορίας  μας.

    Την κατηχήτρια μας την Αργυρώ Τζαγκαράκη-Κουλάκη θεολόγο και συμφοιτήτρια σας Σεβασμιώτατε, που για πολλά χρόνια της έχομε εμπιστευτεί τις παιδικές ψυχές, από την θέση της κατηχήτριας.

    Τον αγαπητόν Νικόλαον Χριστοδουλάκην θεολόγον, ο οποίος με τον λόγον του, από την θέσην του ιεροκήρυκος αλλά  και με τις ορθόδοξες κατηχήσεις σε ενηλίκους αλλά σε άλλες ομιλίες και παρουσιάσεις της ενορίας μας, έχει βοηθήσει και συμβάλει στην οργάνωση και λειτουργία της ενορίας μας.

    Επίσης τα μέλη της νεοδιορισθήσας ερανικής επιτροπής για την ανέγερση της επέκτασης του Πνευματικού Κέντρου της ενορίας μας, για την βοήθεια που έχουν προσφέρει και θα προσφέρουν στο μέλλον, τους ευχαριστώ και από αυτή την θέση για το δώρο που μου έκαναν, μαζί με τους επιτρόπους, για τα τριάντα ένα χρόνια της διακονίας μου .

    Να ευχαριστήσω τις κατά καιρούς Δημοτικές αρχές, τους Δημάρχους, Δημοτικούς Συμβούλους και εργαζομένους στον δήμο, όπως και τους συλλόγους, που στάθηκαν πολλές φορές δίπλα μας.

   Τέλος να ευχαριστήσω όλους εσάς τους ενορίτες, που αγκαλιάσατε από την πρώτη στιγμή και εμένα προσωπικά, αλλά και εμπιστευτήκατε τα κατά καιρούς συμβούλια, και μας βοηθήσατε, όπως πολύ καλά γνωρίζετε ο κάθε ένας από εσάς αλλά και εμείς προσωπικά. Σας ευχαριστούμε λοιπόν από καρδιάς και να γνωρίζετε ότι όλα αυτά τα χρόνια μνημονεύομε τα ονόματα σας στο ιερό θυσιαστήριο.

Σεβασμιώτατε,  και αγ..αδ.. Ο ιερός υμνωδός της Εκκλησίας μας μάς παροτρύνει: «ἐν ἐκκλησίαις εὐλογεῖτε τὸν Θεόν, Κύριον ἐκ πηγῶν  Ἰσραήλ» ( Ψαλμ. 67, 27).  Δια τούτο και ημείς σήμερον περιχαρείς από τα βάθη της ψυχής μας ευχόμαστε, όπως ο από τριακονταετίας και πλέον εγκαινιασθείς  ιερός ναός της Ζωοδόχου Πηγής,  να συνεχίζει  να είναι χώρος λατρείας και δοξολογίας του πανάγαθου Θεού, χώρος πνευματικής καλλιέργειας και ανάτασης των πιστών και προπάντων  χώρος λυτρώσεως και  σωτηρίας ανθρωπίνων ψυχών.

 Σεβασμιώτατε η έμπρακτη και διαρκής αγάπη σας  αποτελεί για όλους εμάς πηγή έμπνευσης και δύναμης για να συνεχίζουμε το δύσκολο έργο μας. Προσωπικά, αισθάνομαι την ανάγκη να σας ευχαριστήσω για το συνεχές ενδιαφέρον σας.

Σας ευχαριστούμε που για μία ακόμη φορά μας τιμήσατε με την παρουσία σας στην αποψινή επετειακή νυκτερινή Θεία Λειτουργία. Και ευχόμαστε  οι πρεσβείες της Παναγίας μας της Ζωοδόχου Πηγής να σας ενισχύει πάν­τοτε στον πνευματικό σας αγώνα και η διακονία σας  να είναι πνευματικὰ εύκαρπη και καλλίκαρπη.

Επίσης ευχόμεθα όπως ο Κύριος Σας διαφυλάττει και Σάς χαρίζει έτη πολλά και ευλογημένα παρά Κυρίου, στην τοπική μας Εκκλησία και στην Μητρόπολή μας «σῶον, ἔντιμον, ὑγιά, μακροημερεύοντα καί ὀρθοτομοῦντα τόν Λόγον τῆς Ἀληθείας.

Τέλος εύχομαι σε όλους σας να έχετε υγεία, προσωπική και οικογενειακή και οι πρεσβείες της υπερευλογημένης Δεσποίνις ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας της Ζωοδόχου Πηγής, να φιλάττει και να ενισχύει όλους σας. Αμήν.  

Για την νυκτερινή

Στο τέλος όλων (της θείας λειτουργίας) να ψάλουμε το

Κοντάκιον
Ἦχος δ’. Αὐτόμελον

Οὐρανὸς πολύφωτος ἡ Ἐκκλησία, ἀνεδείχθη ἅπαντας, φωταγωγοῦσα τοὺς πιστούς· ἐν ᾧ ἑστῶτες κραυγάζομεν· τοῦτον τὸν οἶκον, στερέωσον Κύριε. Τὸ στερέωμα, τῶν ἐπὶ σοὶ πεποιθότων, στερέωσον Κύριε τὴν Ἐκκλησίαν, ἣν ἐκτήσω, τῷ τιμίῳ σου Αἵματι.

Εις ένδειξη τιμής και ευγνωμοσύνης προς τα πρόσωπα του εκκλησιαστικού Συμβουλίου θα απονείμουμε κάποια συμβολικά δώρα.

Στον Μανώλη τον Κασσελάκη, ο οποίος είναι επίτροπος για περισσότερα από τριάντα δύο χρόνια του απονείμουμε έναν έπαινον.

Αλευράκη Χαράλαμπον  –  Αυγουλά Κωνσταντίνο  – Ξενάκη Ιωάννη, μία εικόνα της Παναγίας.

Επίσης θα θέλαμε πολύ να ευχαριστήσομε την κυρία Αργυρώ Τζαγκαράκη-Κουλάκη, θεολόγο, που για πλέον από είκοσι χρόνια διακονεί την ενορίαν μας, από την θέση της κατηχήτριας.

Επίσης τον κύριο Νικόλαον Χριστοδουλάκην, θεολόγον, για το πολύτιμο έργο που προσφέρει στην ενορίαν μας από την θέση του ιεροκήρυκος αλλά και των σεμιναρίων κατηχήσεως ενηλίκων και ομιλιών που κάνει στην ενορίαν μας.

Και τέλος ευχαριστούμε τον αγαπητόν μας ιεροψάλτη Δημήτριον Κολλίντζα για την προσπάθεια που έκανε και βρήκε στοιχεία για τον πρώτον ναόν της Ζωοδόχου Πηγής, που βρισκόταν ακριβώς έξω από τούτον τον ναόν και που ήταν η αφορμή για να ξανακτίσουν να κτίζουν τούτον το ναό της Ζωοδόχου Πηγής, σε αυτό ακριβώς το σημείο που προϋπήρχε.