Αγία οσιοπαρθενομάρτυς Ολυμπία

Είμαι η Ολυμπία, η ηγουμένη του μοναστηριού, που έκαψαν οι πειρατές… Σ’ ευχαριστώ, που έπλυνες τα κοκκαλάκια μου και τα ’βρεξες με τα δάκρυά σου. (Η Οσιομάρτυς Ολυμπία)

“Η Οσία Ολυμπία  και η οσία Ευφροσύνη έζησαν τον 13ο αιώνα μ.Χ. και παρέδωσαν την ψυχή τους με μαρτυρικό θάνατο στις 11 Μαΐου του 1235 μ.Χ.

Η Οσία Ολυμπία γεννήθηκε στην Πελοπόννησο κατά το έτος 1200 μ.Χ. από ευσεβείς γονείς που κατάγονταν από την Κωνσταντινούπολη. Ο πατέρας της ήταν ιερέας και η μητέρα της ήταν κόρη ιερέως. Από την Κωνσταντινούπολη, άγνωστο για ποιο λόγο, έφυγαν και κατοίκησαν στην Πελοπόννησο.

Σε ηλικία δέκα ετών η Ολυμπία έχασε τους γονείς της και οι συγγενείς της την έστειλαν στο Μοναστήρι των Καρυών της Θερμής, τη σημερινή Ιερά Μονή του Αγίου Ραφαήλ, όπου η τότε ηγουμένη Δωροθέα ήταν θεία της Ολυμπίας.

Σε ηλικία 19 ετών έγινε η Ολυμπία μοναχή και σε ηλικία 25 ετών, όταν εκοιμήθη η ηγουμένη θεία της, έγινε η ίδια ηγουμένη στήν συγκεκριμένη Ιερά Μονή.

Έπειτα από δέκα χρόνια, στις 11 Μαΐου του 1235 μ.Χ., οι πειρατές ήρθαν στη Μυτιλήνη, οι οποίοι όμως έφτασαν ως στο Μοναστήρι των Καρυών της Θερμής, και εκεί διασκόρπισαν τις τριάντα μοναχές. Όσες δεν πρόλαβαν να φύγουν, τις κακοποίησαν.

Την ηγουμένη και μια ακόμη γερόντισσα της Ιεράς Μονής, την Ευφροσύνη τις βασάνισαν φοβερά. Την αδελφή Ευφροσύνη, αφού πρώτα την κρέμασαν σε ένα δέντρο, μετά την έκαψαν.

Την ηγουμένη Ολυμπία πρώτα την έκαυσαν σε όλο το σώμα με λαμπάδες και έπειτα πέρασαν πυρωμένη σιδηρόβεργα στα αυτιά της και τέλος κάρφωσαν το βασανισμένο σώμα της με είκοσι καρφιά πάνω σε μια σανίδα.

Και έτσι όπως ήταν μαζί με τη σανίδα, ενταφίασαν το άγιο λείψανο της μετά την αναχώρηση των πειρατών, οι ευσεβείς πιστοί κάτοικοι της Θερμής.

Ο βίος και το μαρτύριο των δύο τούτων Αγίων μοναζουσών γυναικών έγιναν γνωστά κατά το έτος 1959 μ.Χ., όταν βρέθηκαν τα σεπτά λείψανα των Αγίων της Θερμής, του Αγίου Ραφαήλ, του Αγίου Νικολάου και της Αγίας Ειρήνης.

Τότε έγινε γνωστή με Θείες αποκαλύψεις η ιστορία τους, όπως και οι τάφοι με τα σεπτά λείψανά τους. Στον τάφο της Αγίας Ολυμπίας βρέθηκαν και τα είκοσι καρφιά με τα οποία την είχαν καρφώσει πάνω στη σανίδα.

Η μνήμη τους εορτάζεται πανηγυρικά στην Ιερά Μονή των Καρυών, του Αγίου Ραφαήλ, του Αγίου Νικολάου, και της Αγίας Ειρήνης, την ημέρα του μαρτυρίου τους στις 11 Μαΐου.

Μέρος των Ιερών Λειψάνων της Αγίας Ολυμπίας βρίσκονται στην Ιερά Μονή Αγίου Ραφαήλ, Αγίου Νικολάου, και Αγίας Ειρήνης στην Θέρμη της Λέσβου.

Απότμημα του Ιερού Λειψάνου της Αγίας Ολυμπίας βρίσκεται στη Ιερά Μονή Μεγάλου Σπηλαίου Καλαβρύτων”.

“Η Βασιλική Ράλλη, η ευλαβής αυτή γυναίκα που αξιώθηκε να παραστεί στις ιερές ευρέσεις του Αγίου Ραφαήλ, του Αγίου Νικολάου, και της Αγίας Ειρήνης, αλλά και των συν αυτοίς Αγίων Μαρτύρων της Μυτιλήνης, μας μιλάει για μία ακόμη άγνωστη οσιομάρτυρα, την Αγία Ολυμπία.

Η ίδια, η Αγία Ολυμπία της αποκάλυψε την ιστορία του Ιερού Μοναστηριού της, στα δύσκολα εκείνα χρόνια της Δ΄ Σταυροφορίας, το μαρτύριό της στα χέρια των βάναυσων πειρατών και τέλος, την καθοδήγησε στην αποκάλυψη του μαρτυρικού και θαυματουργού λειψάνου της.

«Η Βασιλική Ράλλη, λέει το εξής θαυμαστό: “Όπως ήμουν καθιστή πολλή ώρα, έκλεισα για λίγο τα μάτια μου και με πήρε ο ύπνος. Είδα τότε ένα όνειρο, από το οποίο ξύπνησα συγκλονισμένη:

-Ονειρεύτηκα μια νέα καλόγρια με γλυκύτατο πρόσωπο…

Η οποία μου λέγει:

-Βασιλική, σ’ ευχαριστώ.

Την ρώτησα έκπληκτη:

-Ποια είσαι, αδελφούλα μου;

-Και τι σου έχω κάνει και μ’ ευχαριστείς;

-Είμαι η Ολυμπία, η ηγουμένη του μοναστηριού, που έκαψαν οι πειρατές, μου απάντησε και συνέχισε:

-Σ’ ευχαριστώ, που έπλυνες τα κοκκαλάκια μου και τα ’βρεξες με τα δάκρυά σου.

-Αν ήξερες, Βασιλική, τι φριχτούς πόνους είχα υποστεί, θα σπάραζε η καρδιά σου.

Εγώ αμέσως σαν να πετάχθηκα όρθια, την αγκάλιασα, τη φιλούσα κι έκλαιγα με αναφιλητά…».

“Η Βασιλική Ράλλη γεννήθηκε στη Θερμή της Λέσβου λίγους μήνες μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή.

Κατάγεται από τα Μοσχονήσια της Μικράς Ασίας. Ο πατέρας της, Νικόλαος Μαραγκός, έμεινε αιχμάλωτος στους Τούρκους και χάθηκε, ενώ η μητέρα της ήλθε προσφυγοπούλα στη Λέσβο, διαφεύγοντας ως εκ θαύματος τη σφαγή τον τραγικό Σεπτέμβρη του 1922.

Η Βασιλική Ράλλη απεφοίτησε από το Ανώτερο Παρθεναγωγείο και τη Γαλλική Σχολή της Μυτιλήνης και παντρεύτηκε τον Άγγελο Ράλλη, από το χωριό Πέτρα της Λέσβου.

Το 1959, η Βασιλική, μαζί με το σύζυγό της Άγγελο Ράλλη πραγματοποίησε το τάμα της μητέρας της, ώστε τελικά να κτίσει το εκκλησάκι των Γενεθλίων της Θεοτόκου στο κτήμα που της είχε δοθεί ως προσφυγικός κλήρος.

Κι’ όμως, αυτό το κτήμα, στον λόφο των Καρυών της Λέσβου, περιελάμβανε την περιοχή όπου είχαν μαρτυρήσει οι Άγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη. Και από τη στιγμή που κτίστηκε το μικρό εκκλησάκι -τάμα προς την Παναγία στο κτήμα της Βασιλικής και του Άγγελου Ράλλη- από τότε ξεκίνησε η θαυμαστή ιστορία των ενυπνίων και των οραμάτων.

Και εν γένει όλων των θαυμαστών περιστατικών που οδήγησαν στην ανεύρεση των Ιερών Λειψάνων των Αγίων Μαρτύρων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης και στην ανέγερση της Ιεράς Μονής των Καρυών.

Η Βασιλική Ράλλη και ο σύζυγός της ήταν πρωτοστάτες και πρωταγωνιστές στην ιερή αποκάλυψη, καθώς με πολλή πίστη και αγάπη αγκάλιασαν τους νεοφανείς Αγίους και προσπάθησαν με όλες τους τις δυνάμεις να εφαρμόσουν στη ζωή τους το άγιο θέλημα των Αγίων.

Καθώς παραμένει ο κυριότερος αυτόπτης και αξιόπιστος μάρτυρας των ιερών γεγονότων και ταυτόχρονα ήταν και αποδέκτης, διά μέσω των αγίων ενυπνίων, πολλών αποκαλύψεων εκ μέρους των Αγίων, που συνετέλεσαν στην πρόοδο και επιτυχία των εργασιών των εκσκαφών. Και στην περαιτέρω συμπλήρωση και εμβάθυνση των γνώσεων των ένθερμων πιστών για τους νεοφανείς Αγίους μας.

Αν και από νωρίς ασχολήθηκε με την ποίηση, ωστόσο τα τελευταία χρόνια μάς έδωσε υπέροχα δείγματα πεζογραφίας, στα οποία είναι διάχυτη η αγάπη της, η νοσταλγία κι ο βαθύς πόνος για την αξέχαστη πατρίδα της, αλλά και η βαθιά της πίστη και ευλάβεια στο Θεό και τους νεοφανείς Αγίους.

Το συγγραφικό της έργο περιλαμβάνει τα εξής βιβλία: «Καρυές, ο λόφος των Αγίων», «Πατρίδα αξέχαστη Μικρά Ασία», «Πηνελόπη», «Το Προσφυγόπουλο», «Μυρτώ της Μικρασίας», «Ο Γολγοθάς του Ελληνισμού της Ανατολής», «Μνήμες από τη Μικρά Ασία», «Η εύρεσις της εικόνας του Αποστόλου Φιλίππου», «Νεοφανείς Άγιοι της Λέσβου» κ.α. Καθώς και την ποιητική συλλογή «Ψυχής αντίλαλοι».

Η Βασιλική Ράλλη είναι η πρώτη που δέχθηκε σε ενύπνιο τις υποδείξεις του Αγίου Ραφαήλ σχετικά με την αποκάλυψη των αγίων λειψάνων μέσα στο κτήμα της και μέχρι σήμερα αποτελεί την κύρια και πιο αξιόπιστη πηγή πληροφοριών γύρω από το «Θαύμα της Θερμής».

Πραγματικά, πόσο υπέροχα είναι τα Συναξάρια των Αγίων μας, ιδιαίτερα όταν μας τα διηγούνται οι ίδιοι οι νεοφανείς Άγιοι, σύμφωνα με το Άγιο θέλημα του Θεού! Στα συναξάρια των Αγίων συναντούν οι ψυχές μας την αγιότητα. Και έτσι με ένα θαυμαστό και ευλογημένο τρόπο, με τη συνάντηση με τους αγίους στο άυλο, ζυμώνεται η ψυχή μας με την αγιότητα.

Διότι το ζητούμενο εκ βάθους της ψυχής, αλλά και το ποθούμενο εκ της καρδίας μας, είναι η αγιότητα! Αμήν.

Χριστός Ανέστη

Ἀπολυτίκιον.

Ἦχος δ΄. Ταχύ προκατάλαβε.

«Ὁσίως μονάσασα, τῶν Καρυῶν τῆ Μονῆ, ἐν ταύτη ἐνήθλησας, τῶν πειρατῶν τῆ χειρί, κτανθεῖσα θεόληπτε, Ὅθεν ἄρτι γνωσθεῖσα, ἐπινεύσει τῆ Θεία, ἔδειξας Ὀλυμπία, τήν σήν ἄθλησιν πᾶσι, διό σε Ὁσιομάρτυς, Χριστοῦ μακαρίσομεν».