«Ὅ,τι κάνεις, νά τό κάνεις µέ τη σκέψη τοῦ Θεοῦ…»

Πρωτοπρεσβύτερου Παναγιώτη Κουρούπη

Οἱ ἄνθρωποι συχνά, γιὰ νὰ δικαιολογηθοῦν γιὰ τὴν ἀσυνέπειά τους στὴν πνευµατικὴ ζωή, ἐπικαλοῦνται τὴν ἔλλειψη χρόνου ἢ τὸ ὅτι εἶναι πολυάσχολοι καὶ ἔτσι, κατὰ τὴ γνώµη τους, εἶναι ἀδύνατο νὰ ἔχουν µία συνεπῆ πνευµατικὴ ζωή. Αὐτὸ δείχνει ὅτι ἔχουν παρεξηγήσει τὴν ἔννοια τῆς πνευµατικῆς ζωῆς, τοῦ πνευµατικοῦ ἀγώνα. Μπορεῖ νὰ νοµίζουν, ἐσφαλµένα πάντως, ὅτι γιὰ νὰ ἀγωνίζεται κανεὶς πνευµατικὰ πρέπει νὰ σταµατήσει ὅ,τι κάνει καὶ νὰ ἀσκεῖ ὅλη µέρα τὰ θρησκευτικὰ του καθήκοντα.

Κάτι τέτοιο εἶναι ἐντελῶς παράλογο. Ἀρκεῖ νὰ σκεφτοῦµε ὅτι ἀκόµη καὶ οἱ µοναχοὶ ἐκτὸς τοῦ ἔργου τῆς προσευχῆς καὶ τοῦ ὅλου πνευµατικοῦ τους ἀγώνα ἀσκοῦν καὶ ἄλλες δραστηριότητες, τὶς ὁποῖες θεωροῦν ἀναπόσπαστο µέρος τῆς ζωῆς τους καί, ὁπωσδήποτε, δὲν ἐµποδίζουν τὴν πνευµατική τους πρόοδο. Ἀντίθετα, συµβάλλουν σὲ αὐτήν. Ἔτσι καὶ οἱ ἐν τῷ κόσµῳ διαβιοῦντες πρέπει νὰ συνειδητοποιήσουµε ὅτι ἡ πνευµατική µας ζωὴ δὲ συνίσταται στὰ ὀλίγα θρησκευτικὰ καθήκοντα ποὺ ἐπιτελοῦµε καὶ ποὺ πολλὲς φορὲς δὲ γίνονται  σωστά, ἀλλὰ ὁλόκληρη ἡ ζωή µας πρέπει νὰ εἶναι ὁ ἀγώνας µας. Οἱ σχέσεις µας, οἰκογενειακὲς καὶ ἄλλες, ἡ ἐργασία µας, τὰ πάντα, ὅταν γίνονται µὲ σωστὸ φρόνηµα συµβάλλουν στὴν πνευµατική µας ἐξέλιξη.

Παραθέτουµε ἕνα κείµενο τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή µου», ὅπου φαίνεται πῶς τὰ παραπάνω µποροῦν νὰ ἰσχύσουν γιὰ τὴν καθηµερινότητά µας.

«Προσπάθησε νὰ εὐαρεστεῖς στὸ Θεὸ σὲ ὅλα καὶ πάντοτε καὶ νὰ σκέπτεσαι τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς σου ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τὸ διάβολο καὶ τὴν υἱοθεσία της ἀπὸ τὸ Θεό. Ὅταν σηκώνεσαι ἀπὸ τὸ κρεβάτι, κάνε τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ καὶ λέγε: «Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Ἐπίσης: «Καταξίωσον, Κύριε, ἐν τῇ ἡμέρᾳ ταύτη ἀναμαρτήτους φυλαχθῆναι ἡμᾶς· καὶ δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τὸ θέλημά Σου».

Ὅταν πλένεσαι, εἴτε στὸ σπίτι σου εἴτε στὰ λουτρά, λέγε: «Ραντιεῖς μὲ ὑσσώπῳ καὶ καθαρισθήσομαι· πλυνεῖς με καὶ ὑπὲρ χιόνα λευκανθήσομαι».

Ὅταν ντύνεσαι, σκέψου τὴν καθαρότητα τῆς καρδιᾶς καὶ ζήτησε ἀπὸ τὸ Θεὸ καθαρὴ καρδιά: «Καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοὶ ὁ Θεός». Ἂν ἕραψες καινούρια ροῦχα, ὅταν τὰ φορᾶς, σκέψου τὴν πνευματικὴ ἀνακαίνιση καὶ λέγε: «Πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου».

Ὅταν βγάζεις τὰ παλιὰ ροῦχα καὶ τὰ παρατᾶς μὲ περιφρόνηση, θυμήσου μὲ μεγαλύτερη περιφρόνηση τὴν παραίτηση τοῦ παλαιοῦ, τοῦ ἁμαρτωλοῦ, τοῦ ἐμπαθοῦς, τοῦ σαρκικοῦ ἀνθρώπου.

Ὅταν γεύεσαι τὴ γλυκύτητα τοῦ ψωμιοῦ, θυμήσου τὸν ἀληθινὸ Ἄρτο, ὁ ὁποῖος δίνει στὴν ψυχὴ τὴν αἰώνια ζωή, τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ  Χριστοῦ, καὶ νὰ αἰσθάνεσαι πείνα γι’ αὐτὸν τὸν Ἄρτο, δηλαδή, νὰ ἐπιθυμεῖς νὰ κοινωνεῖς ἀπ’ Αὐτὸν συχνότερα. Πίνοντας νερό, τσάι, γλυκὸ κρασὶ ἢ ἄλλο ποτό, θυμήσου τὸ ἀληθινὸ ποτό, τὸ ὁποῖο σβήνει τὴ δίψα τῆς ψυχῆς ποὺ φλέγεται ἀπὸ τὰ πάθη, τὸ πανάχραντο καὶ ζωοποιὸ Αἷμα τοῦ Σωτῆρος.

Ὅταν ἀναπαύεσαι τὴν ἡμέρα, θυμήσου τὴν αἰώνια ἀνάπαυση, τὴν ἑτοιμασμένη γιὰ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἀγωνίζονται καὶ παλεύουν κατὰ τῆς ἁμαρτίας, κατὰ τῆς ἀνθρώπινης ἀδικίας ἢ τραχύτητας καὶ ἀμάθειας.

Ὅταν ξαπλώνεις γιὰ νὰ κοιμηθεῖς τὴ νύχτα, σκέψου τὸν ὕπνο τοῦ θανάτου, ὁ ὁποῖος ἀργὰ ἢ γρήγορα ὁπωσδήποτε θὰ ἔρθει σὲ ὅλους μας, καὶ τὴ σκοτεινὴ ἐκείνη, αἰώνια, φοβερὴ νύκτα, στὴν ὁποία θὰ ριχθοῦν ὅλοι οἱ ἀμετανόητοι ἁμαρτωλοί.

Ὅταν ἀντικρίζεις τὸ φῶς τῆς ἡμέρας, σκέψου τὴν ἀνέσπερη μέρα, τὴν αἰώνια, τὴ λαμπρότατη, τὴ λαμπρότερη κι ἀπὸ τὴν πιὸ λαμπρὴ γήινη μέρα, τὴν ἡμέρα τῆς βασιλείας τῶν Οὐρανῶν, κατὰ τὴν ὁποία θὰ χαροῦν ὅλοι ὅσοι προσπάθησαν νὰ εὐαρεστήσουν στὸ Θεὸ ἢ μετανόησαν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ γιὰ ὅλα ὅσα ἔκαναν κατὰ τὴ διάρκεια τῆς πρόσκαιρης αὐτῆς ζωῆς.

Ὅταν πηγαίνεις κάπου, θυμήσου τὴ δίκαιη πνευματικὴ πορεία ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ λέγε: «Τὰ διαβήματά μου κατεύθυνον κατὰ τὸ λόγιόν Σου καὶ μὴ κατακυριευσάτω μου πᾶσα ἀνομία».

Ὅταν κάνεις κάτι, προσπάθησε νὰ τὸ κάνεις μὲ τὴ σκέψη τοῦ Θεοῦ, τοῦ Δημιουργοῦ, ὁ ὁποῖος ἔκανε τὰ πάντα μὲ τὴν ἄπειρη σοφία, χάρη καὶ παντοδυναμία Του καὶ σὲ δημιούργησε κατ’ εἰκόνα καὶ ὁμοίωσή Του.

Ὅταν παίρνεις ἢ ἔχεις χρήματα ἢ θησαυρό, θυμήσου ὅτι ὁ ἀκένωτος θησαυρός μας, ἀπὸ τὸν ὁποῖο ἀντλοῦμε ὅλους τούς θησαυροὺς τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματός μας, ἡ ἀνεξάντλητη πηγὴ κάθε εὐλογίας, εἶναι ὁ Θεός. Εὐχαρίστησέ Τον μὲ ὅλη τὴν καρδιά σου καὶ μὴν κλείνεις τοὺς θησαυρούς σου μέσα σου, μήπως ἔτσι κλείσεις τὴν εἴσοδο τῆς καρδιᾶς σου στὸν ἀνεκτίμητο καὶ ζωντανὸ θησαυρό, τὸν Θεό, ἀλλὰ μοίρασε μέρος τῆς περιουσίας σου σ’ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν ἀνάγκη, στοὺς ἄπορους, στοὺς φτωχοὺς ἀδελφούς σου, οἱ ὁποῖοι ἔχουν μείνει σ’ αὐτὴ τὴ ζωὴ γιὰ νὰ φανερώσεις σ’ αὐτοὺς τὴν ἀγάπη καὶ τὴν εὐγνωμοσύνη σου στὸν Θεό, καὶ νὰ ἀμειφθεῖς γι’ αὐτὸ στὴν αἰωνιότητα ἀπὸ τὸν Θεό.

Ὅταν βλέπεις τὴ λευκὴ λάμψη τοῦ χρυσοῦ, μὴ σαγηνεύεσαι ἀπὸ αὐτὴν ἀλλὰ θυμήσου ὅτι ἡ ψυχή σου πρέπει νὰ καθαρίζεται μὲ τὴ φωτιὰ ὅπως ὁ χρυσός, καὶ ὅτι ὁ Κύριος ἐπιθυμεῖ νὰ σὲ κάνει νὰ λάμπεις κι ἐσὺ ὅπως ὁ ἥλιος, στὴν αἰώνια, λαμπρὴ βασιλεία τοῦ Πατέρα Του. Θυμήσου ὅτι θὰ δεῖς τὸν Ἥλιο τῆς Δικαιοσύνης, τὸν Θεό, τὴν Ἁγία Τριάδα, τὴν Ὑπεραγία Παρθένο καὶ Μητέρα τοῦ Θεοῦ καὶ ὅλες τὶς ἐπουράνιες δυνάμεις καὶ τοὺς ἁγίους νὰ λάμπουν πλημμυρισμένοι ἀπὸ τὸ ἀνέκφραστο φῶς τὸ ὁποῖο ξεχύθηκε ἐπάνω τους».

Ἄς ἐνστερνιστοῦµε τὴ διδασκαλία αὐτὴ τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρον στάνδης καὶ τότε θὰ δοῦµε ὅτι στὸ θέµα τοῦ πνευµατικοῦ µας ἀγώνα καὶ τῆς πνευµατικῆς µας ζωῆς δὲ χωροῦν δικαιολογίες περὶ ἔλλειψης χρόνου κ.ἄ. Εἶναι καθαρὰ θέµα ἀπόφασης: Θέλουµε νὰ ζοῦµε µὲ τὴ σκέψη µας στραµµένη στὸ Θεὸ ἢ ὄχι;