Ψυχοσάββατο πριν την Κυριακή των Απόκρεω.

 Το Σάββατο πριν από την Κυριακή της Απόκρεω αποκαλείται «Σάββατο τῶν Ψυχῶν» ἤ Ψυχοσάββατο. Είναι το πρώτο από τα δύο Ψυχοσάββατα του έτους (το δεύτερο είναι το Σάββατο πριν από την Κυριακή της Πεντηκοστής).

        Ο λόγος που η Εκκλησία μας καθιέρωσε τα Ψυχοσάββατα, παρ’ ότι κάθε Σάββατο είναι αφιερωμένο στους κεκοιμημένους, είναι ο εξής:  Επειδή πολλοί κατά καιρούς απέθαναν άγνωστοι, σε τόπους άγνωστους, στη  θάλασσα ἤ στα όρη και τους κρημνούς, ἤ όπου αλλού, και μερικοί,  λόγω  πτώχειας ἤ διαφόρων άλλων λόγων, δεν αξιώθηκαν των διατεταγμένων  Μνημοσύνων, «οἱ θεῖοι Πατέρες, φιλανθρώπως  κινούμενοι, ἐθέσπισαν τό Μνημόσυνο αὐτό ὑπέρ πάντων τῶν ἀπ’ αἰῶνος εὐσεβῶς τελευτησάντων Χριστιανῶν». Ιδιαιτέρως  δε, επειδή η Κυριακή της Απόκρεω είναι αφιερωμένη στην ανάμνηση της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού και οι κεκοιμημένοι μας ακόμη δεν εκρίθηκαν, τους μνημονεύουμε σήμερα και επικαλούμενοι το άπειρο έλεος του Θεού, Τον παρακαλούμε δια του  Μνημοσύνου, το οποίο τελούμε, να τούς χαρίζει την αιώνιο ζωή. Συγχρόνως δε  ενθυμούμεθα κι εμείς το βέβαιον του θανάτου και «διεγειρόμεθα πρός μετάνοιαν».

          Η Εκκλησία μας διδάσκει ότι ὁ θάνατος είναι ένα καθολικό γεγονός και ίσταται με δέος στο άκουσμα αυτού. Στεκόμαστε πάντες με συγκίνηση  εμπρός στους τάφους των νεκρών μας, των νεκρών πού είναι θαμμένοι στα Κοιμητήρια των χωριών και των πόλεών μας. Ξέρουμε καλά ότι ἡ Εκκλησία μας αποτελείται από δύο μέρη, πού συνιστούν ένα σώμα, την Στρατευομένη   και   την   Θριαμβεύουσα.

        Στρατευομένη Εκκλησία ήμαστε όλοι εμείς οι ζώντες και Θριαμβεύουσα όλοι οι κεκοιμημένοι αδελφοί μας, από του Αδάμ μέχρι και   της   σήμερον.

Αυτούς λοιπόν τους κεκοιμημένους, οι οποίοι με διαφόρουςτρόπους  επήλθαν από τον κόσμο τούτο, μνημονεύει σήμερα η Εκκλησία μας, την  ημέρα του  Ψυχοσαββάτου, και γι’αυτούς εμείς προσευχόμεθα   αυτήν την  ημέρα. Τον κάθε άνθρωπο ὁ Θεός τον κάλεσε κοντά Του με ξεχωριστό τρόπο, και μόνον Αυτός γνωρίζει τους βαθύτερους λόγους προς σωτηρία εκάστου, νέο ἤ γέροντα, άντρα ἤ γυναίκα, ασθενή ἤ υγιή, απρόοπτα και αναπάντεχα ἤ με φυσιολογικό θάνατο. Όλα αυτά μας κάνουν να αισθανόμαστε την ανάγκη για προσευχή υπέρ των κεκοιμημένων και ιδίως για εκείνους τους οποίους  ελησμόνησαν  ακόμη και οι ίδιοι οι συγγενείς τους και δεν τελούν     γι’    αυτούς  Μνημόσυνα.

       Όμως κι εμείς οι ζώντες, με την προσευχή για τους κεκοιμημένους, προετοιμαζόμαστε για την ημέρα εκείνη την φοβερά, την ημέρα του θανάτου μας. Αυτή η ημέρα είναι μοναδική ευκαιρία να κατανοήσουμε το σύντομο της επίγειας παρουσίας μας, δηλαδή ότι όσοι γεννήθηκαν πέθαναν, όσοι ζουν θα πεθάνουν και όσοι θα γεννηθούν και αυτοί θα πεθάνουν. Τη μνήμη λοιπόν, του  θανάτου υπενθυμίζει σήμερα η Εκκλησία μας, με την τέλεση του μνημοσύνου, σήμερα Ψυχοσσάβατο πριν την Κυριακή της Κρίσεως..

       Υποχρέωση κάθε Χριστιανού είναι ἡ ετοιμασία για το επερχόμενο ταξίδι στην αιωνιότητα, η συγχώρεση, η εξομολόγηση και η μετοχή μας του Αχράντου Σώματος και του Τιμίου Αίματος του Χριστού, ώστε, σύμφωνα με την ευχή της Εκκλησίας μας, τα τέλη της ζωής μας να είναι «χριστιανά,  ἀνώδυνα,  ἀνεπαίσχυντα, εἰρηνικά» καί νά ἔχουμε «καλήν ἀπολογίαν τήν ἐπί τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ». Αμήν.

Ο Θεός να αναπαύσει όλους τους κεκοιμημένους.