Το έπος του Κυπριακού Αγώνα 1955-1959
Νικολάου Χ. Χριστοδουλάκη θεολόγου – συγγραφέα
Την 1η Απριλίου 1955 ξεκίνησε ο Κυπριακός Αγώνας της Ε.Ο.Κ.Α εναντίων της Βρετανικής κατοχής του νησιού, που από τους αρχαίους χρόνους ήταν και είναι ΕΛΛΑΔΑ.
Πρόκειται για το τελευταίο έπος του Ελληνισμού, γιατί οι Έλληνες της Κύπρου απέδειξαν, ότι η Ορθοδοξία και ο Ελληνικός πατριωτισμός είναι ακατάλυτα μεγέθη στο διάβα των αιώνων.
Οι Βρετανοί κατείχαν το νησί από το 1878, όταν και το…. Αγόρασαν από την τότε Οθωμανική αυτοκρατορία.
Περιττό να υπογραμμίσομε, ότι το ήθελαν λόγω της μεγάλης γεωστρατηγικής θέσεως και σημασίας του.
Όλα αυτά τα χρόνια της κατοχής οι Βρετανοί προσπάθησαν να αλλοτριώσουν την Ελληνική συνείδηση των Κυπρίων μέσα από την Παιδεία και την καλή οικονομική κατάσταση του νησιού.
Δεν τα κατάφεραν όμως, γιατί υποτίμησαν μια μεγάλη ιστορική πραγματικότητα, που είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία της Κύπρου. Λογάριασαν με τα Δυτικά μέτρα και σταθμά, όπου η χριστιανική πίστη είναι γι αυτούς μια ιδιωτική υπόθεση, που δεν αφορούσε το κράτος ή την αυτοκρατορία τους.
Δεν μπόρεσαν να καταλάβουν την Ελληνορθόδοξη συνείδηση και ταυτότητα των Κυπρίων κι εκεί έκαναν το «μοιραίο» λάθος. Αυτό είναι μια ομολογία κι ενός μεγάλου δικού τους ιστορικού του Τζών Χάκετ.
Όταν απαγόρεψαν οτιδήποτε το Ελληνικό στα σχολεία της Κύπρου, ακόμα και τους χάρτες της Ελλάδας-πίστεψαν, ότι σιγά-σιγά με το πέρασμα του χρόνου θα… Βρετανοποιήσουν την νεολαία, αλλά λογάριασαν «χωρίς τον ξενοδόχο».
Τότε η Ορθόδοξη Εκκλησία ανέλαβε δράση και μέσα από τα μοναστήρια και τις ενορίες άρχισε το έργο της Ορθόδοξης και εθνικής διαπαιδαγώγησης, που έδωσε ως καρπό τους αγωνιστές και ήρωες της Ε.Ο.Κ.Α, που σχεδόν όλοι ήταν νεαρά παιδιά.
Ιερείς με φλόγα Ορθοδοξίας και Ελληνικού πατριωτισμού. Όπως οι αείμνηστοι π. Σολομώντας Παναγίδης και π. Σταύρος Παπαγαθαγγέλου δημιούργησαν τους ήρωες του Κυπριακού Ελληνισμού, όπως του Γρηγόρη Αυξεντίου, του Κυριάκου Μάτση, του Μιχαήλ Κουτσόφτα, του Μιχαήλ Καραολή, του Ανδρέα Δημητρίου, του Μάρκου Δράκου, του Στέλιου Μαυρομάτη, του Ιάκωβου Πατάτσου, του Ανδρέα Ζάκου, του Στέλιου Λένα, του Χαρίλαου Μιχαήλ και του 17χρονου Ευαγόρα Παλληκαρίδη, που οι πολιτισμένοι Βρετανοί περίμεναν μερικούς μήνες να ενηλικιωθεί για να τον απαγχονίσουν.
Θα πρέπει όμως να είμαστε δίκαιοι με την ιστορία και να τολμάμε να γράφομε αλήθειες, όπως την στάση του τότε Ελληνικού κράτους, που ενώ ο Ελληνικός λαός κατέβαινε στους δρόμους και διαδήλωνε για την ελευθερία της Κύπρου-πολλές φορές και με θύματα- συνεχώς συνωμοτούσε και δημιουργούσε προβλήματα μέχρι που φτάσαμε στις απαράδεκτες συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου του 1959, που με Ελληνικές υπογραφές αναγνωρίσαμε ως εγγυήτριες δυνάμεις εκτός της πατρίδα μας, την Βρετανία και την Τουρκία και μάλιστα με το δικαίωμα της μονομερούς επέμβασης, οπότε αυτές το έκριναν.
Αυτό εκμεταλλεύτηκαν οι Τούρκοι το 1974 κι έκαναν την απόβαση με τους δύο «Αττίλες» στην Κύπρο μας.
Εγγυήτριες δυνάμεις όμως ήταν και είναι η Ελλάδα και η Βρετανία και δυστυχώς το 1974 άφησαν τους Τούρκους να κάνουν μόνοι την δουλειά τους.
Όταν λοιπόν υπογράφομε ως Ελληνικό κράτος «συμφωνίες», που υποτίθεται λύνουν εθνικά θέματα, πρέπει να βλέπομε και λίγο μακρύτερα για να προλαβαίνομε μελλοντικές εθνικές τραγωδίες.
Αυτές ήταν οι συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου του 1959, που υποτίθεται, ότι αναγνώριζαν ανεξάρτητο Κυπριακό κράτος, αλλά από την πίσω πόρτα έβαζαν τους Τούρκους συνιδιοκτήτες και μελλοντικούς κατακτητές του.
Ο αγώνας της Ε.Ο.Κ.Α και οι θυσίες τόσων αγωνιστών έγινε για ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, όπως αποφάσισε ο λαός της με το δημοψήφισμα του 1950, που διοργάνωσε η Ορθόδοξη Εκκλησία κι όχι για να προκύψει ένα κράτος διάτρητο και έρμαιο στις ορέξεις των Τούρκων.
Κάθε χρόνο που γιορτάζομε την επέτειο της 1ης Απριλίου 1955, πρέπει να ξέρομε, γιατί ξεκίνησε αυτός ο Αγώνας, ποιος ήταν ο στόχος του και που τον οδήγησαν τελικά, οι δήθεν ρεαλιστές και στην πραγματικότητα συμβιβασμένοι ηγέτες μας.