ΠΑΣΧΑ 2022

Για άλλη μιά χρονιά η ανέκφραστη αγάπη του Νικητού του θανάτου μας αξίωσε να εορτάσουμε την ένδοξη και λαμπροφόρα Ανάσταση Του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Ακούστηκε για μια χρονιά ακόμη το «Χριστός Ἀνέστη», που αποτελεί τον νικητήριο παιάνα του ανθρωπίνου γένους, μα κυρίως των πιστών Χριστιανών, που αντηχεί στους ιερούς μας Ναούς όπου γης, και ο ανοιξιάτικος μυρωμένος αγέρας τον μεταφέρει παντού προς δόξαν Θεού, προς ενίσχυση και ευλογία των ευσεβών και Ορθοδόξων Χριστιανών.

Η «Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν», η Ιερουσαλήμ, λάμπει και απαστράπτει από το φώς του Παναγίου Τάφου, και σηματοδοτεί την χαρά της Αναστάσεως. Ταυτοχρόνως δε, αποτελεί τον πανίσχυρο και αμετάθετο κυματοθραύστη, επάνω στον οποίο έσπασαν και έχασαν την ισχύ τους τα άγρια κύματα του θανάτου. Όντως, η Πίστη μας, η Ορθόδοξη Χριστιανική μας Πίστη, εδραιώνεται και οικοδομείται επάνω στον «κενόν τάφον» του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού. Βεβαίως, είχαν και οι Εβραίοι, μέχρις ότου θυσιασθεί και αναστηθεί ο Χριστός, το δικό τους Πάσχα. Εκείνο της Παλαιάς Διαθήκης. Όμως, πόση η διαφορά από το δικό μας Πάσχα, το Πάσχα που καθιέρωσε ο ίδιος ο Ιησούς. Ασύγκριτα τα μεγέθη των δύο εορτών. Συμπίπτουν απλώς στο όνομα, το δικό μας Χριστιανικό με το Πάσχα των Εβραίων. Εκείνοι (οι Εβραίοι), με το δικό τους Πάσχα, έφεραν κάθε χρόνο στην ιστορική τους μνήμη απλώς την απελευθέρωση τους από την δουλεία των Αιγυπτίων. Εμείς όμως, τώρα, διά της εορτής της Αναστάσεως, δεν ενθυμούμεθα απλώς μία νίκη ή μία απελευθέρωση, αλλά την τελεσίδικη νίκη της Ζωής επί του θανάτου. Την λύτρωσή μας από την φοβερή τυραννία του διαβόλου, την οποία κυρίως ζούμε και βιώνουμε ως δική μας νίκη, όσοι συνταφήκαμε με τον Χριστό στην νέκρωση των παθών. Μετέχουμε κι εμείς στον θρίαμβο της Ελευθερίας επί της πικράς και φρικτής δουλείας. Ο Αναστάς Κύριος μας χαρίζει και κάνουμε δικά μας τα αιώνια αγαθά. Τα ουράνια εκείνα αγαθά, τα οποία απέρρευσαν από την προφητευμένη Ανάσταση του Κυρίου.

Ως πιστοί Χριστιανοί, δηλαδή ως συνειδητά μέλη της Εκκλησίας μας, αυτά τα αγαθά τα απολαμβάνουμε εντελώς δωρεάν στο ευλογημένο παρόν και Χάριτι Θεού, με την βεβαιότητα της Ελπίδος, εναποθέτουμε και το μέλλον, και ιδίως το αιώνιο μέλλον μας, στο μέγα έλεος του Θεού. Προσδοκούμε, με απόλυτη πίστη, ότι θα ζούμε τα αγαθά της αγάπης του Θεανθρώπου Χριστού στο μέλλον, ακατάπαυστα και αιωνίως, στην ατελεύτητη και πάμφωτη Βασιλεία των Ουρανών. Ναι, αδελφοί μου. Αυτή είναι η αλήθεια. Επομένως, η χαρά μας είναι, πρέπει να είναι, ουσιαστική και ακύμαντη. Εφ᾽ όσον ελάβαμε το Βάπτισμα και διά των Ιερών Μυστηρίων, γίναμε ένα σώμα με τον Νικητή, ουσιαστικώς και παρά τις δυσκολίες, από τώρα, διά της Πίστεως και προγεύσεως, συμμετέχουμε και στον θρίαμβό Του. Ο Χριστός, διά του θανάτου Του, ενοίκησε τον χειρότερο εχθρό του ανθρώπου, τον θάνατο. Αυτό δεν ψάλλουμε συνεχώς επί σαράντα ημέρες, από την ημέρα του Πάσχα, έως και την απόδοση της Αναστάσεως; Μάλιστα, η έκφρασης «Χριστός Ἀνέστη», αποδίδεται πάντοτε με ενθουσιώδη και έντονη εκδήλωση ψυχικής ανατάσεως. Και σε απάντηση της εκφράσεως αυτής, ανταποδίδεται το «Ἀληθῶς Ἀνέστη!» (Ναι, στ᾽ αλήθεια, αναστήθηκε).

Πράγματι, όσοι πιστοί εξαρτούν πλήρως την ζωή τους από Αυτόν, ο Οποίος διεκήρυξε ότι, «Ἐγώ εἰμι ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή» (Ἰωάν. ια´, 25), δεν φοβούνται τον αιώνιο θάνατο, αφού, και αυτό το γεγονός του θανάτου, τώρα πλέον δεν είναι παρά «προσωρινό». Το διαβεβαίωσε ο Ίδιος: «Ἐάν τις τὸν λόγον τὸν ἐμὸν τηρήσῃ, θάνατον οὐ μὴ θεωρήσῃ εἰς τὸν αἰῶνα» (Ἰωάν. η´, 51). Εκείνος δηλαδή πού εφαρμόζει τον Νόμο μου και τηρεί τις εντολές μου, δεν θα αντικρύσει ποτέ τον πνευματικό και αιώνιο θάνατο, ο οποίος χωρίζει διά παντός τον άνθρωπο από τον Θεό και τον οδηγεί στην φρικτή αιώνια κόλαση. Αυτήν ακριβώς την αλήθεια απεκάλυψε ο ίδιος ο Κύριός μας στην Μάρθα, την αδελφή του Λαζάρου: «Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κἄν ἀποθάνῃ ζήσεται» (Ἰωάν. ια´, 26). Και εὰν αποθάνει, δηλαδή, ο πιστός σωματικώς, όπως συμβαίνει με όλους τούς ανθρώπους, θα ζήσει και πάλι. Και θα ζήσει, διότι θα εξακολουθεί να είναι ενωμένη, διά της Χάριτος και μετά θάνατον, η ψυχή του, με Εμένα, τον Νικητή του θανάτου. Όταν δε έλθει η φοβερή ώρα της γενικής Αναστάσεως των Νεκρών, ο πιστός θα λάβει το άφθαρτο σώμα του ένδοξο και πνευματικό, για να ζει αιωνίως. Να ζει αιωνίως μέσα στην μοναδική και ανέκφραστη αιώνια μακαριότητα της Βασιλείας των Ουρανών, βιώνοντας την δόξα του Θεανδρικού Προσώπου του Ιησού Χριστού, «σὺν πᾶσι τοῖς Ἁγίοις». Αυτό ουσιαστικά είναι το Πάσχα των συνειδητών πιστών, οι οποίοι είναι έτοιμοι, σε κάθε εποχή και σε οποιαδήποτε στιγμή, να προσφέρουν και αυτή την ζωή τους για την αγάπη και την δόξα του Χριστού.

Το Πάσχα, ή άλλως η «Λαμπρή», όπως διαφορετικά λέμε στην Πατρίδα μας την Ανάσταση, δεν είναι, δεν πρέπει να είναι απλά και μόνο ένας επιφανειακός εορτασμός με όλα τα συνακόλουθα. Δεν είναι μόνο η ανάμνησης ενός γεγονότος η Ανάστασης, αλλά επάνω απ᾽ όλα είναι η βίωσης από μέρους μας της διαρκούς νίκης του Χριστού επί της αμαρτίας, του Σατανά και τέλος του θανάτου.

Ας ολοκληρώσουμε όμως τον δικό μας λόγο, δίνοντας τον λόγο στον Άγιο Θεόδωρο τον Στουδίτη (9ος αιώνας) τον σοφό συγγραφέα, τον αγωνιστή, αλλά και ομολογητή ηγούμενο της Ορθοδοξίας. Με εύλογη συγκίνηση, διερωτάται: «Τί εἶναι αὐτή ἡ λαμπροφορία; Τί εἶναι αὐτή ἡ φωταγωγία καί χαρά; Τί εἶναι αὐτό πού φωτίζει τόσο πλούσια τήν Ἐκκλησία; Αὐτό πού καταστολίζει τήν Οἰκουμένη; Αὐτό τό ὁποῖο χαρίζει τόση ἀπόλαυση καί φαιδρότητα;». Έτσι αρχίζει τον κατηχητικό του λόγο «τῇ Ἁγίᾳ καὶ μεγάλῃ Κυριακῇ τοῦ Πάσχα». «Χθές, συνεχίζει, ἤμαστε σέ ἀθυμία, σήμερα σέ εὐθυμία· χθές σέ κατήφεια, σήμερα σέ φαιδρότητα· χθές σέ ὁλολυγμούς, σήμερα σέ ἀλαλαγμούς. Ἐρωτᾷς ποιό εἶναι τό αἴτιο καί ποιό εἶναι ἐκεῖνο πού μᾶς ἔδωσε τόση χαρά καί λαμπρότητα;». Ακολουθεί η θριαμβευτική απάντηση: «Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν καί ὅλος ὁ κόσμος ἐχάρηκε. Κατήργησε τόν θάνατο μέ τόν ζωοποιό Του θάνατο, καί ὅλοι οἱ κρατούμενοι στόν ᾅδη ἀπολύθηκαν ἀπό τά δεσμά. Ἄνοιξε τόν Παράδεισο καί τόν ἔκανε ἀνοικτό γιά ὅλους. Πῶς λοιπόν νά μήν ἀναφωνήσει κανείς: Ὦ βάθος, πού δέν κατανοεῖται! Ὦ ὕψος, πού δέν μετριέται! Ὦ, φρικτό μυστήριο, πού ὑπερβαίνει τήν δύναμη τοῦ νοῦ! Ὑμνοῦν οἱ ἄγγελοι, χαίροντες καί αὐτοί γιά τήν σωτηρία μας. Χαίρουν οἱ Προφῆτες, βλέποντες νά ἐκπληρώνωνται οἱ προρρήσεις τους. Ὁλόκληρη ἡ κτίσις συνεορτάζει· διότι ἀνέτειλε, γι᾽ αὐτήν, ἡμέρα σωτηρίας, ἔλαμψε πάλι ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης. Ποιός λοιπόν θά ὑμνήση ἀξίως τήν Χάρι τῆς λαμπρῆς αὐτῆς ἡμέρας; Ποιός θά ἐγκωμιάση μεγαλόπρεπα τήν δύναμι ἑνός τέτοιου μυστηρίου; Ποιός ἄλλος – ἀπαντᾶ ὁ Στουδίτης – παρά ὁ χρυσός Πατέρας μας Ἰωάννης, ὁ διαπρύσιος καί μεγαλοφωνότατος κῆρυξ, ὁ λαμπρότατος φωστήρ τῆς οἰκουμένης, ὁ ἀληθινός ποιμήν καί διδάσκαλος, ὁ εὐφυέστατος καί δοκιμώτατος ἰατρός τῶν ψυχῶν, αὐτός, πού περισσότερο ἀπό τόν Νεῖλο ποταμό ξεχύνει τά χρυσόρειθρα νάματα, ὁ χρυσός καί χρυσόγλωσσος Χρυσόστομος…». Αυτόν επικαλείται ο σοφός ηγούμενος, για να ανυμνήσει την δύναμη του μυστηρίου. Και παραθέτει, στην συνέχεια, τον περίφημο Κατηχητικό Λόγο του, πού τον ακούμε κάθε Πάσχα, στο τέλος της αναστάσιμης Θείας Λειτουργίας.

«ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ»! «ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ»