Ντρουμπογιάννη Χρυσούλας, Ομιλία για την 25η Μαρτίου 2023

Εκφωνήθηκε στον ιερό ναό της Ζωοδόχου Πηγής Μουρνιών μετά την Δοξολογία, από την καθηγήτρια Θεολογίας και Νοσηλευτικής  του ΕΠΑΛ Ελευθερίου Βενιζέλου κ. Ντρουμπογιάννη Χρυσούλα

_ Ήταν Άνοιξη, 25 του Μάρτη…

” Μια φλόγα αστράφτει…ακούονται ψαλμοί και μελωδία.

Πετάει ένα άστρο…σταματά μπροστά στη Μαρία.

“Χαίρε, της λέει, αειπάρθενε, ευλογημένη, Χαίρε.

Ο Κύριος μου είναι με σε. Χαίρε , Μαρία, χαίρε.”

…………Επέρασαν χρόνοι πολλοί…

_Ήταν Άνοιξη, 25 του Μάρτη

“Μια μέρα σαν εκείνη αστράφτει πάλι ο ουρανός

…Μια κόρη στενάζει, αλυσωμένη..Τρέμει με μιας η φυλακή..

“Ξύπνα, ταράζου μη φοβού, χαίρε Παρθένε, Χαίρε.

Ο Κύριος μου είναι με σε, Ελλάς ανάστα, Χαίρε”

Ο Βαλαωρίτης με παραστατικό τρόπο, μ’ ένα πάντρεμα ” Ευαγγελισμού – Ελληνισμού” μας δίνει το μήνυμα.. Το Θεϊκό σημάδι.

Την ημέρα αυτή που διαλέχθηκε για να εξαγγελθεί στην ανθρωπότητα το μήνυμα της έλευσης του Θεανθρώπου, την ίδια μέρα , η ελευθερία έκανε τα πρώτα της αποφασιστικά βήματα για την επιστροφή της στην Ελλάδα. Δεν είναι τυχαίο αυτό το γεγονός.

Γιατί ΤΙΠΟΤΑ δεν μπορεί να γεννηθεί χωρίς “σπόρο” και ο σπόρος της Επανάστασης έμεινε καλά κρυμμένος, μαζεύοντας δυνάμεις , τέσσερεις ολόκληρους αιώνες.

Γιατί η σπίθα που έδωσε ζωή σ’ αυτή τη γέννηση ήταν η πίστη. Η πίστη στο Θεό, η αγάπη για ελευθερία, η πίστη πως η ζωή είναι ελευθερία και χωρίς αυτήν …τίποτα δεν έχει νόημα!

_  Ελευθερία ή Θάνατος !!! 

Η κραυγή που κάνει το κορμί να ανατριχιάζει. Το  απόλυτο σύνθημα που ξεπερνά και αυτό ακόμα το ένστικτο της αυτοσυντήρησης! Κανένας συμβιβασμός.

” Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνους σκλαβιά και φυλακή ” 

Πώς είναι δυνατόν να υπήρχαν τέτοιοι άνθρωποι που να αγαπούσαν με τέτοιο πάθος την ζωή και την Λευτεριά και να αντίκριζαν με τέτοια περιφρόνηση τον Θάνατο;

Ας μην ξεχνάμε πως η ψυχή του ανθρώπου γίνεται παντοδύναμη, όταν συνταυτιστεί με μια μεγάλη ιδέα. Οι άνθρωποι αυτοί γίναν πύρινες φλόγες, ψυχές που ζητούσαν το αδύνατο !

 Όμως αυτό σημαίνει να ζεί  κανείς !

Να έχει οράματα, να μην τα παρατάει, να ζητά το αδύνατο, κι ας το ξέρει ως έτσι.

Να πιστεύει πως θα το φτάσει, να πολεμάει για αυτό , με κάθε ανάσα, με κάθε σκέψη του, με κάθε πόνο και δάκρυ του , πέρα από κάθε Λογική, πέρα από κάθε όριο….

Με πίστη και πείσμα…Με πείσμα και πίστη … !!!

Τότε γίνεται το Θαύμα! Το αδύνατο γίνεται δυνατό ! 

Το όνειρο, χειροπιαστή πραγματικότητα!

“Η τύχη μας” λέει ο Μακρυγιάννης, “Έχει τους Έλληνες, πάντοτε ολίγους.

Παλαιόθεν ως τα τώρα, όλα τα Θηρία πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούν. Τρώνε, τρώνε μα μένει πάντα μαγιά.” 

Αυτή η μαγιά είναι η σπίθα που έφερε το Θαύμα.

Στις 29 Μαΐου 1453 το έθνος έπεσε.

Μαζί με την άλωση της Κωνσταντινούπολης, αλώθηκε κι όλος ο Ελληνισμός.

Ακολούθησαν 400 χρόνια σκλαβιάς, θανάτου , εξευτελισμού. 

Βιασμοί , Γενιτσαρισμός, σκοτωμοί , βασανιστήρια , άγρια φορολογία  είναι λίγα μόνο από τα μαρτύρια των υπόδουλων Ελλήνων !

Ραγιάδες τους ονόμαζαν περιφρονητικά οι Κατακτητές , δείχνοντας κάθε στιγμή πως η ζωή και η τύχη τους δεν σημαίνει απολύτως τίποτα γι αυτούς !

Αν κοιτάξουμε γύρω μας , ακόμη και σήμερα , θα αντικρύσουμε τα Βουνά μας , υπώρεια και πλαγιές Φαραγγιών , όπως στο Θέρισσο , στα Κεραμειά μα και σε όλη την Ελλάδα ..αναβαθμίδες! Πεζούλες που οι προπαππούδες μας έφτιαξαν με τα  χέρια τους , με τον ιδρώτα τους συντήρησαν , για να ξεχερσώσουν και να φτιάξουν λιγοστά ,αγόνιμα χωράφια , να θρέψουν τις Οικογένειες τους μα και να κρατήσουν άσβεστη την Πίστη τους και την ομοψυχία τους! 

Οι Επικυρίαρχοι , Μπέηδες και Πασάδες , έπιαναν τα εύφορα μέρη ,κάμπους και πεδιάδες και οι δικοί μας για να κρατήσουν αναλλοίωτη την ταυτότητα και την Εθνική τους συνείδηση, προτιμούσαν να ζουν και να ξεχερσώνουν τα βουνά, με αδούλωτο πνεύμα, αντί να αλλαξοπιστήσουν και να αφομοιωθούν στο  ανήλεο χωνευτήρι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας!

Το Έθνος λοιπόν έπεσε, μα δεν νικήθηκε.

Η ήττα, η πραγματική ήττα  συμβαίνει μοναχά όταν η Ψυχή λυγίσει, συντριβεί κι υποταχθεί στην Μοίρα της.

Το Ελληνικό Γένος ,όμως, ΔΕΝ αποδέχθηκε ποτέ την ήττα. 

Αυτό το χρωστά πολύ στην Εκκλησία που έγινε απέριττη και πολύτιμη ,όχι μόνο ως Θεσμός μα και ως Χώρος ! 

Ο εκκλησιασμός των χριστιανών γινόταν βέβαια για προσευχή, αλλά και για ψυχική επαφή και εθνική συνταύτιση.

Με τα βυζαντινά σύμβολα του τελετουργικού, με την ελληνική γλώσσα του Ευαγγελίου. Με τα προφητικά αναγνώσματα και τα ενδυναμωτικά συναξάρια, ο υπόδουλος λαός ξαναβρήκε στους ναούς, την μυστική «Εκκλησία του Δήμου του».  Σ’ αυτούς όλους τους αιώνες, η Εκκλησία του έδινε τις ευκαιρίες και τα σύμβολα, να θρέψει και τα εθνικά του συναισθήματα.

Όταν ήρθε λοιπόν, το πλήρωμα του χρόνου, το Έθνος ορθώθηκε σαν ένας άνθρωπος. Το έδαφος είχε προετοιμαστεί κατάλληλα από διάφορες εξεγέρσεις-που πνίγηκαν στο αίμα – από το Ρήγα Φεραίο (αυτόν το φλογερό οραματιστή πατριώτη) και από τη Φιλική Εταιρεία. Κολοκοτρώνης, Καραϊσκάκης, Παπαφλέσσας, Μακρυγιάννης, Μπουμπουλίνα, Διάκος, Μαντώ Μαυρογένους… Σούλι και Ζάλογγος, Μεσολόγγι και Γραβιά, Δερβενάκια και Ψαρά…

Μεγάλες επιτυχίες και μεγάλες αποτυχίες. Ομοψυχία μα και διχόνοιες και συγκρούσεις.

Ο αγώνας άλλαξε πολλές φορές μορφή. Άλλοτε φαινόταν πως θα έχει αίσιο τέλος και άλλοτε πως όλα έχουν χαθεί.

Δεν ήταν όμως δυνατόν να πάνε χαμένες τόσες θυσίες και τόσο αίμα. Καρποφόρησαν και δημιούργησαν ένα καινούργιο-έστω και μικρό- ελληνικό κράτος. Τη μάννα κοντά στην οποία έτρεξαν όλα τα υπόλοιπα σκλαβωμένα κομμάτια της ελληνικής γης, αφού πρώτα ελευθερώθηκαν και αφού πλήρωσαν το φόρο του αίματος και της θυσίας που τους αναλογούσε.

Η επανάσταση του 1821 δεν είναι μόνο σελίδες δόξας και ηρωϊσμού. Υπάρχουν και μελανά σημεία που δείχνουν πως και σ’ αυτήν την κρίσιμη περίοδο έδρασε το προαιώνιο ελάττωμα των Ελλήνων. Δεν ήταν λίγες οι φορές που οι Έλληνες αγωνιστές, κινούμενοι από προσωπικές φιλοδοξίες, συμπλέκονταν μεταξύ τους με αποτέλεσμα να χάνονται πολλοί άξιοι και να επωφελούνται φυσικά οι κατακτητές.

Σκεφτόμενοι λοιπόν τι κατάφεραν οι Έλληνες ενωμένοι και τι γινόταν όταν έπεφτε ο αδερφοκτόνος διχασμός,…. Ας βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματα του…

Την Ελευθερία την κερδίζει κανείς, όταν είναι έτοιμος να βάλει για αντίβαρο την ίδια του τη ζωή.

«Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία» μας λέει ο Κάλβος. Συμπληρώνει ο μεγάλος μας πνευματικός εθνάρχης, ο Παλαμάς, στην νεολαία μας.

«Αυτό κρατάει ανάλαφρο μες την ανεμοζάλη

Το από του κόσμου τη βοή πρεσβυτικό κεφάλι,

Αυτό το λόγο θα σας πω, δεν έχω άλλον κανένα:

Μεθύστε με τα’ αθάνατο κρασί του Εικοσιένα».

Ζήτω το Έθνος